Hayatımızda en çok değer verdiğimiz şeylerden biri ilişkilerimizdir. İyi bir ilişki insanı güçlendirir, besler, büyütür. Fakat her ilişki böyle değildir. Bazıları fark ettirmeden içimizi yavaş yavaş tüketir. İşte biz bu ilişkileri “toksik” olarak tanımlarız.
Toksik ilişkilerde kişi kendini sürekli yetersiz, suçlu ya da borçlu hisseder. Karşınızdaki kişi sizi sevmiyor değildir, ama sevgisini kontrol aracı haline getirmiştir. Küçük düşürmeler, eleştiriler, kıyaslamalar… Bazen de sessizlik ve ilgisizlik. Bu davranışlar zamanla kişinin özsaygısını, ruh sağlığını zedeleyen görünmez yaralara dönüşür.
En tehlikeli yanı ise çoğu zaman bu ilişkinin “normal” sanılmasıdır. Çünkü alışkanlık, duygusal bağ ya da yalnız kalma korkusu kişiyi tutar. Oysa sağlıklı bir ilişkide; iletişim şeffaftır, sınırlar saygıyla korunur, bireyler kendilerini ifade edebilir.
Unutmamak gerekir ki: Sevgi asla acıtmaz. Acıtan şey sevgi değil, sevginin arkasına gizlenen kontrol ve güç oyunlarıdır.
Bugün bu yazıyı okurken belki siz de kendi ilişkinizi sorguluyorsunuz. Kendinize sorun: Yanında olduğum kişiyle daha iyi bir versiyonuma mı dönüşüyorum, yoksa her geçen gün biraz daha küçülüyor muyum? Cevap ikincisiyse, belki de artık gitme cesaretini toplama zamanıdır.
Çünkü kimse, sevgi adı altında yavaş yavaş tükenmeyi hak etmiyor.